September 2019, Green Trust kantoor Oosterbeek: “Hi Klaas, wij willen graag volgend jaar met z’n tweeën op wereldreis, kan dat?” Stilte. “Hoe lang gaan jullie weg dan? Een jaar ofzo?” “Nee, we dachten eerder aan vijf maanden.” “O, dat is gewoon een lange vakantie!” En met die woorden in onze zak konden we ons opmaken voor een wereldreis van vijf maanden via Japan, Australië, de VS en Mexico, te beginnen op 1 april 2020 in Sri Lanka. Enige voorwaarde: we moesten wel terugkomen.
1 april!
Fouter kun je een 1-april-grap eigenlijk niet beginnen. “Ken je die mop van Tijs en Marlous die op wereldreis zouden gaan?” Het coronavirus gooide natuurlijk flink wat roet in het eten. Leek het in januari nog niet meer dan een griepje, begin maart nam het serieuze vormen aan en sloten diverse landen hun grenzen. We lieten ons niet foppen en besloten halsoverkop in overleg met Green Trust op 12 maart om die dag erop dan maar te vertrekken. Bij Green Trust waren we al vervangen en wilden ze graag een paar maanden rust van ons, dus in Nederland blijven was ook geen optie.
The Terminal
We hadden geen idee wat we zouden aantreffen, of we onze vrienden uit Melbourne konden zien, of we überhaupt konden reizen en of we niet linea recta bij de Australische grens teruggestuurd zouden worden. De film ‘The Terminal’ met Tom Hanks in de hoofdrol leek voor ons ineens een realistisch scenario: wat als alle grenzen dicht waren gegaan in de 24-uur durende vliegreis? We durfden pas tijdens de overstap halverwege de reis een hotel voor de eerste dagen te boeken. Gelukkig landden we op tijd in Perth in West-Australië. Een aantal uur na onze aankomst werden de grenzen half dichtgegooid en moest men verplicht in quarantaine.
Hamsteren
De pandemie stond aan het begin en Australië liep zelfs nog net iets achter op Nederland. Niemand wist nog precies wat het virus uithaalde. Wel werd hier ook al flink gehamsterd op wc-papier en paracetamol. We hadden onze laptops mee en werkten de eerste twee weken nog op afstand om ons werk af te maken. Ineens werkten al onze collega’s thuis via Teams dus waren we op 14.000 kilometer afstand toch dichtbij en maakten alle online meetings mee.
Lock down
Na een paar weken ‘thuiswerken’ in Perth en herhaaldelijke oproepen van de Nederlandse ambassade om naar Nederland terug te keren (die we negeerden), betrokken we een huisje aan het strand van Rockingham, net onder Perth. De lock down begon serieuze vormen aan te nemen en onze staat werd verdeeld in kleine regio’s waar je niet uit mocht. Onze regio was zo’n 200 km lang en 100 km breed, maar in Australië bestaat het land vooral uit natuur en verder niets, dus in die regio was weinig te beleven. Behalve veel sporten, het strand, en ons dagelijkse rondje naar de supermarkt en de takeaway koffie konden we weinig. Alles was dicht en leeg.
Toch hadden we mazzel. Het weer was goed, we hadden enorm mazzel met ons huis en de huisbazen en het aantal COVID-19 gevallen was heel erg weinig.
Verveling
Wel waren die eerste maanden gek. We moesten accepteren dat we de reis die we voor ogen hadden en waar we ons lang op voorbereid hadden, niet konden maken en nadenken wat dan wel gingen doen. Plannen maken bleek zinloos: elke dag veranderde de situatie. De vluchten voor de rest van onze reis waren al geboekt, dus we moesten alles afzeggen. Daarnaast moesten we ook een soort ritme zien te vinden, want zonder werk, sociale connecties (de enige persoon die we af en toe zagen was onze kitesurfleraar) en activiteiten die we konden ondernemen werd ons leven, zelfs aan het strand in Australië, een beetje saai. We deden mee aan de online pubquizrages met onze vrienden en familie, volgden en gaven online bokslessen en werden verslaafd aan het spel rummikub en monopoly. Ik ging op afstand nog wat vrijwilligerswerk doen voor de Mondmaskerfabriek in Arnhem zodat ik me toch een beetje nuttig kon maken.
En ook erg belangrijk: onze familie en vrienden waren wel heel ver weg, zeker met een gesloten luchtruim, en de verhalen over het aantal zieken in Europa logen er niet om. Natuurlijk hadden we zorgen of iedereen gezond zou blijven en voelde het soms een beetje alsof we Nederland in de steek hadden gelaten.
We mogen weer!
Tijdens de lock down besloten we ons visum voor Australië te verlengen en wanneer we eventueel weer mochten reizen, alleen in Australië te blijven. De grenzen binnen de staat gingen eerder open dan verwacht, dus toen we half mei hoorden dat onze regio vergroot werd, zegden we direct onze AirBnB op, pakten onze huurauto en reden naar het zuiden om, twee maanden na aankomst, onze eerste echte reiskilometers te maken. Dat voelde fantastisch! We bezochten o.a. Windfarm Albany, een grote toeristische trekpleister hier. Na anderhalve week Zuidwest-Australië mochten we weer vrij reizen door West-Australië, ruilden we de huurauto in voor een flinke camper en verkennen daarmee de rest van West-Australië. Het is hier fantastisch en we prijzen ons erg gelukkig dat we dit kunnen doen. Achteraf gezien hebben we de juiste beslissing genomen om te blijven en gelukkig is iedereen in onze omgeving nog gezond. Maar dat het ook heel anders had kunnen lopen, beseffen we ons maar al te goed dus we genieten van ieder moment!
Waar bevinden Tijs en Marlous zich precies?
Zie hieronder een fotocompilatie van onze belevenissen! Klik op de afbeelding voor een vergroting.